Het was een donkere en regenachtige maandag ochtend in januari (2018). Ik had net mijn dertigste verjaardag gevierd. Een behoorlijke mijlpaal. Maar op allerlei vlakken had ik verwachtingen gehad die het niet gehaald hadden. Hoewel ik naar de buitenwereld de stralende Sabrina was, was ik mijzelf van binnen aan het opvreten. Een collega vroeg op een gegeven moment, Sabrien, gaat het wel goed? Ik slikte mijn tranen weg en toverde een lach op mijn gezicht, natuurlijk!
Als ik 35 ben en ik voel mij nog zo, dan hoeft het voor mij niet meer.
Het werd steeds moeilijker om mijzelf te blijven te vermannen. Er waren momenten dat ik op mijn werk op de wc zat te huilen, zo ook die maandag ochtend. Ik droogde mijn tranen en keek mijzelf recht in de spiegel aan. Als ik 35 ben en ik voel mij nog zo, dan hoeft het voor mij niet meer. Daar schrok ik van maar het was ook de waarheid. Op een gegeven moment leefde ik van vakantie naar vakantie. Waar was die bruisende energieke Sabrina gebleven? Het kan toch niet de bedoeling zijn om parttime te leven?!..Ergens was het een opluchting, dat ultimatum. Het heeft er voor gezorgd dat ik er alles aan ging doen om mij niet meer zo te voelen. Daar hoorde ook het opzeggen van mijn vaste contract bij. Dat vond ik ontzettend moeilijk want ik had zo hard gewerkt om in de kinderrevalidatie te werken. Maar op dat moment zat ik daar niet meer op mijn plek.
Het was allerminst een gemakkelijke keuze, met enorm veel twijfels en nog meer tranen. Er kwam zoveel angst bij mij omhoog. Bang om financieel weer in een moeilijk pakket te komen. Bang om niet meer werkzaam te zijn binnen de kinderrevalidatie. Het was loslaten en vertrouwen.
Mijn eerste stop was Bali, daar heb ik twee weken surfles gekregen van Robert en Tatiana. Totaal zat ik vier weken op Bali waar ik enorm aan mijn Surfskills heb gewerkt. Op Bali hoorde ik dat ik een tijdelijke baan kon krijgen, vanaf januari mocht ik zes maanden weer bij Reade komen werken, een baan in de kinderrevalidatie! Het was een logische keuze voor mij op terug te gaan. Ondanks de baan vloog ik naar Australië. Jemig.. Mijn aankomst op Melbourne weet ik nog zo goed. Ik kwam thuis. Niet zonder tranen, maar daar was ze weer, de energieke Sabrina. Ik heb een week gehuild om wat ik voelde..Zo voelt het dus om thuis te komen.
Mijn gevoel om met een busje langs de kust te gaan rijden was zo sterk. Last minute heb ik een bus weten te vinden. Particulier. Wauw, dat was écht een uitdaging. Links rijden, geen stuurbekrachtiging én een rare schakel manier. Ik krijg weer klotsende oksels als ik er aan denk! Het was een grote les. Van leren luisteren naar mijn gevoel, welke slaap plek voelt veilig. Tot de meest bijzondere mensen die ik random op straat heb ontmoet. Met sommige daarvan heb ik nog steeds contact!
Het is grappig en bijzonder hoe het leven zijn wendingen kent. In januari 2019 kwam ik terug. Weer huilen want ik wou niet weg uit Australië. Na 3 maanden was ik zó gelukkig in Nederland dat ik bijna niet meer terug wou naar Australië. Maar de bus was al gekocht en het ticket geboekt. Ik ging, voor 4,5 maand. Nu terug denkend weet ik wel wat er aan de hand was. De wilden haren raakte ik toen al langzaam kwijt. En ook in Australië voelde ik niet meer intens de drang om mijzelf maar de hele tijd te blijven verplaatsen. Ik was opzoek naar verbinding met de mensen om mij heen.
Zo belanden ik in Ulladulla, een Australische dorpje aan de oost kust, Zuid New South Wales. Zeven maanden woonde ik daar op straat. Dat was ondertussen niet echt meer nodig. Mening dorpsgenoot had mij een bed aangeboden. Een enkele keer maakte ik daar gebruik van. Dan genoot ik van het uitslapen, de warme douche en het binnen aan tafel zitten. Maar nooit langer dan twee nachten achter elkaar. Als ik te lang binnen bleef kreeg ik het benauwd.
Geregeld heb ik mijzelf afgevraagd, wat maakt dat Australië zo als thuis voelde. En ik denk dat het te maken heeft met de vanzelfsprekendheid waarmee menig Australiër mij heeft geholpen. Belangeloos en zonder oordeel of verwachting hebben onbekende mij geholpen met echt van alles. De eene keer had ik de bus te krap geparkeerd waardoor ik deze niet meer durfde uit te parkeren. Een andere moment was het een Australische familie die mij hartelijk
verwelkomde in hun huis. Het is de minder gehaaste samenleving waar ik mij zo gezien voelde en waardoor ik mijzelf ook zichtbaar durfde te maken.
In november 2019 besloot ik, wellicht vrij impulsief, om toch in Australië te blijven. Misschien was het een angst "als ik nu niet blijf, blijf ik in Nederland. Het maakt ook niet meer uit wat het was. Ik vloog heen en weer naar Nederland, pakte mijn kostbare spullen in zes dozen en de rest mocht mee naar de kringloop.
In december kwam ik terug. Ik herinner mij Mel die verrast was mij weer in het water te zien. Nu al terug Sabrien?! Ik dacht je pas weer over een aantal jaar te zien. Bijzonder vond ik dat. Ik vroeg mij af of haar gedachten meer kloppend was geweest dan mijn impulsieve actie. Het voelde alsof ze nog wel is gelijk kon krijgen. Niet veel later begonnen de bosbranden. Op dat moment realiseerde ik mij het niet, maar het was enorm traumatisch. De natuur zien verbranden, datgene waar je zo ontzettend van houd, het gaat je niet in de koude kleren zitten.
Na een maand had ik besloten terug te willen.
Ik wou niet meer in Australië zijn.
Verscheurd van twijfel en verdriet boekte ik mijn ticket naar "huis".
Verscheurd van twijfel en verdriet boekte ik mijn ticket naar "huis".
Het blijft bijzonder hoe snel ik daarna mijn leven weer min of meer op de rit kreeg. Binnen twee weken na terugkomst had ik een nieuwe woning in Haarlem. Vanuit Australië had ik met mijn oud leidinggevende gemaild en ik kon direct 36 uur gaan werken bij terugkomst. Met mijn laatste restje spaargeld betaalde ik de borg. Veel tijd om alles te verwerken had ik niet. Want toen brak corona uit. Alles waar ik zo naar uitkeek, mijn vrienden, concerten, musea, het ging allemaal dicht. En juist datgene wat mij altijd kracht gaf, de natuur, die wou ik in Nederland niet zien. Ik kon er niet naar kijken. De drukte op het strand, de vlakke stranden. Het rauwe ruige Australische landschap, ik miste het zo ontzettend.
Het gevolg was dat ik bijna niet meer buiten kwam. Gelukkig kon ik surfles gaan geven bij Surfana, ik denk ergens dat dat een beetje mijn redding is geweest. Het was echt weer een nieuw perspectief bouwen. Genieten van wat je wél hebt. En tegelijkertijd was ik nog bezig om mijn permanente visum voor Australië te regelen. Ik bevond mijzelf in niemandsland. In Nederland voelde ik mij niet meer huis, en Australië was verre van binnen hand bereik. De vakantie waar ik voorheen naar toe leefde werden door corona van de baan geveegd.
Hoe bouw je je leven weer op als je je volledig perspectief weer moet bijstellen? Wanneer laat je een droom los, en wat doet dat met je? Ik had er helemaal geen weet van. Weer was ik die Sabrina die heel goed kon doen of alles koek en ei was, maar dat was niet zo.
Het was in de zomer van 2020 dat ik op een huis in Scheveningen mocht passen. Dat heeft mijn perspectief veranderd, en daar ben ik nog steeds dankbaar voor. Ik realiseerde mij dat ik daar wou gaan wonen en dus sprak ik dat uit. "Voor het einde van het jaar woon ik in Scheveningen", zij ik tegen een vriend. Hij keek mij verbouwereerd aan. Zijn ogen spraken boekdelen " En hoe denk je dat te doen dan?", weet ik niet zijn ik, maar de intentie is gezet. Ik ging daar nog even mee door. Ook wil ik drie dagen op school werken en meer met mijn fotografie doen. Weer diezelfde blik in zijn ogen. Het maakt niet uit dacht ik. Met vastberadenheid wist ik dat het ging lukken. Ik moest gewoon weer terug naar zee. De zee is namelijk dé plek waar ik altijd thuis ben. Waar ook ter wereld.
In september belde een vriendin mij, "Sabrien, wil je bewaker worden van een strandtent in Zandvoort deze winter?" Uhm.. Eigenlijk wou ik naar Scheveningen, maar he zee is zee.. Dus ik stemde in. Eind oktober 2020 verhuurde ik mijn vaste woning in Haarlem en ruilde die in voor een dicht getimmerde strandtent in Zandvoort. Het was extreem koud en ik werkte toen nog 32 uur. Ontzettend afzien en na twee weken besloot ik warmer onderdak te zoeken. Ik prijsde mij gelukkig met de winterse verhuur ik Zandvoort en eind november verhuisde ik weer.
Niet veel later vond ik mijn nieuwe surfboard, een 9ft houten longboard. Eigenlijk was ik opzoek naar een degelijke winterjas. Maar toen ik Nalu, dé lokale Surf Shop in Zandvoort, binnen liep verliet er plotseling een andere vraag mijn mond "heb je toevallig ook een tweedehands longboard?", Ja zeker, die houten die buiten staat antwoorden Remco vriendelijk
Hoewel ik het Nederlandse water erg koud vond was ik blij om weer een eigen board te hebben en meer te gaan surfen. Ook dat had ik wat links laten liggen. Weer die verwachting bijstellen en je perspectief en motivatie veranderen. In Australië deed was ik lid van de longboarders vereniging van Mollymook. Elke maand was er een wedstrijd. En wat de golf condities ook waren, welke hoogte dan ook, ik moest op een longboard naar buiten pedellen. Soms echt een enorme uitdaging. Ondanks de ruime keuze aan boards waar ik mee rond reed, zes stuks varieert van 5.4 tot 9ft, verkoos ik meestal het longboard. Óók wanneer de golven van degelijke hoogte waren. Een logische keuze om in Nederland dan ook een longboard te hebben.
Langzaam begon ik mijn draai in Zandvoort te vinden. Ik maakte nieuwe vrienden die om de hoek woonde. Geen ingewikkelde agenda afspraken, met dank aan corona, maar last minute een koffie doen. En dat was precies zoals ik het leven in Australië ervaarden. Ongecompliceerd. Last minute iemand spontaan tegen komen en daar dan even mee kletsen. Mee gaan op de flow van het leven. Daar zie ik ook weer de gelijkenis met longboarden. Zacht en lichtvoetig mee bewegen met wat er op dat moment is.
Opnieuw was mijn gevoel heel sterk. Ik wou niet meer weg uit Zandvoort, maar hoe zou ik een betaalbare woning gaan vinden?! Leer de kracht van de intentie, binnen een maand was het weer raak, en had ik een vaste woning! Na de verhuizing en nog wat drama ben ik even goed onderuit gegaan. Een combinatie van meerdere factoren. Als ik nu in rust terug kijk naar afgelopen jaren dan ben ik best trots op hoe snel ik mijzelf weer bij elkaar heb geraapt.
Ik was altijd in de veronderstelling dat je alleen rouwt als er iemand dood is gegaan.
Ik was altijd in de veronderstelling dat je alleen rouwt als er iemand dood is gegaan. Maar ook wanneer het leven niet loopt zoals je had gepland, je afscheid moet nemen van bepaalde dromen, ook dan kan er sprake zijn van rouw. Ik ben dankbaar dat ik daar mede dankzij mijn werk de tijd voor heb gekregen.
En nu? Hoe staat Sabrien er nu voor? Bijna vijf jaar na dato. Toen ik mijzelf in de spiegel aan keek met een toch wel een ernstige, doch dringende, boodschap om mijn leven te gaan leven.. Dat heb ik gedaan, en dat doe ik nog steeds. Ik ben thuis in Zandvoort maar ik weet dat het niet perse Zandvoort had hoeven te zijn. Het is vooral mijn veranderde perceptie die thuis gecreëerd heeft. Ik ben er van overtuigd dat het vele surfen zowel in Australië als in Nederland mij daarbij heeft geholpen.
Voor een ieder die het even niet meer weet wens ik dat je durft te voelen naar wat je hart je ingeeft. Niet je hoofd, maar je hart. Wat voel je daar? Wat zegt je lichaam dat je nodig hebt? Ik ben er van overtuigd dat als je daar naar durft te luisteren, ook al zal het niet gemakkelijk zijn, het leven je gaat dragen. In de maatschappij waarin we leven willen we zoveel, en we denken dat als we maar hard genoeg doordrukken het allemaal wel zal werken. Dat als we maar genoeg doelen stellen veruit in de toekomst, we dan wel gelukkig zullen zijn. Maar uiteindelijk het enige wat we hebben is het hier en nu.. Ik ben er van overtuigd, wanneer je meer in het nu leeft. Of dit nou is doormiddel van surfen, zoals ik heb gedaan, of een andere sport of activiteit, het leven je uiteindelijk gaat dragen.
We hoeven niet hard te werken, alleen maar open te staan voor dat wat er nu is ...
Veel liefs Sabrina.
コメント