De schaduw van de meeuw tekent een dansende beweging over de rotsen. Brekende golven en het witte water dat naar de kant krabbelt waarna het zich langzaam weer terugtrekt. Het geluid van de zee dat mijn gedachten tot kalmte maant. Luid en duidelijk afwisselend met subtiele fluisteringen. De zachte bries als een streling over mijn wangen. En zon die mijn gezicht verwarmt.
Het is de natuur die mij levenskracht geeft. Elke actie is in overeenstemming met de ander. Geen stilstand, maar altijd beweging. Reageren op dat wat het pad kruist. Meedeinende op de stroom van het leven.
Soms gaat de tijd hard. Dan gebeurt er veel. Een stroomversnelling. Ontstuimig.
Het water is ruig. Meedogenloos. Ik ga kopje onder. Afgewisseld met kalmte.
De stroming mondt uit in een groot meer. Daar dobber ik even. Opladen.
Een nieuwe richting bepalen.
Wachten tot de wind opsteekt en mij duwt in de juiste richting...
